Benieuwd hoe het is om mee te gaan met het trainingsweekend van Astrea? Lees dan snel het verslag van Peter van twee jaar geleden. En daarna natuurlijk inschrijven om dit jaar zelf te ervaren hoe het is:

Trainingsweekend 2017 Roden of een kennismaking met dé Astreanen

Zelden zag de bank in mijn woonkamer er aantrekkelijker uit dan zondagmiddag 5 maart van dit jaar. Het was de dag waarop het Astrea trainingsweekend 2017 voorbij was. Nog slechts één belangrijke vraag bleef over: Zou het trainingsweekend een toch enigszins mislukte loopwinter hebben kunnen ombuigen in een fitte start van het seizoen? Dat antwoord moest nog wachten tot de Astrearun over 4 weken.

Na een toch niet geheel vlekkeloos verlopen winter, iets met een hard toeslaande griepepidemie,  was het tijd geworden om uit een ander vaatje te tappen. De oplossing leek snel gevonden: lid worden van Astrea. De eerste trainingen waren looptechnisch erg leuk en voelden goed maar verliepen sociaal gezien toch wat merkwaardig. Een paar connecties erbij in Strava, wat korte babbeltjes tijdens de warming-up en cooling down, maar verder geen idee met wie ik te maken had. Veel meer dan wat vage silhouetten in het schijnsel van de straatlantaarns werden het niet. Wie waren dat nou die Astreanen? De ideale oplossing diende zich op een presenteerblaadje aan: Er waren nog plaatsten vrij voor het trainingsweekend in Roden.

Een heus trainingsweekend waar ik gefocust kon werken aan het herstel van mijn gehavende conditie en waar ik tegelijkertijd toch vast en zeker een groot deel van de club in één keer zou kunnen ontmoeten!

Teleurgesteld gaat wat ver, ik had graag nog meer mensen leren kennen, maar toch tenminste was ik verbaasd toen ik uiteindelijk begreep dat er van alle ruim tweehonderd leden slechts 14 zouden meegaan naar Roden, uiteindelijk zelfs maar 13. En nu na afloop is mijn verbazing alleen maar groter… al die leden die het aan zich voorbij hebben laten gaan: zouden ze weten wat ze hebben gemist?

Een soort ‘schoolreisje voor volwassenen’ in het teken van hardlopen en niet in de laatste plaats van gezelligheid. Een goed verslag is eigenlijk onmogelijk en zal waarschijnlijk geen recht doen aan het plezier wat deze relatief kleine club van 14 heeft beleefd: Je had erbij moeten zijn. Hopelijk kan het volgende verslag een beetje inspireren voor een volgend trainingsweekend.

De eerste avond ontvangen met heerlijke soepjes van ‘de vrouw met de pingpongballen’ en brood. De borrelnootjes, de wijn, het bier en een fles whiskey van ‘het olievrouwtje’ daarna zorgden voor een vliegende start. Het was letterlijk ‘game on’! Van Ticket-to-ride tot Saboteur niemand wilde ontkomen aan de youngster met haar aanstekelijke glimlach: “zullen we een spelletje doen?”. En als dan ook nog iemand uitdagend blijft roepen: “ik win toch altijd”… Afijn, het werd laat, maar ook weer niet tè… want de volgende ochtend was daar de onverbiddelijke Gerhard die al aanschoof bij het ontbijt om te vertellen over de trainingen.

Gerhard had voor de ochtendtraining zijn tas met ‘martelwerktuigen’ meegenomen voor een  heerlijke techniektraining. En na de warming-up waarbij we onder andere, geheel in lijn met de spelletjes van de vorige avond, de speeltuin in werden gestuurd, liet hij geen stuk ‘speelgoed’ uit zijn tas ongemoeid. En na nog een stukje loslopen door het bos was het tijd voor de eerste groepsfoto. We werden uiterst professioneel door een onbekende fotograaf in honderden foto’s vastgelegd. De meest kunstzinnige wil ik jullie niet onthouden:

Na een stevige interactieve lunch deelde Gerhard met ons een deel van van zijn loopkennis over trainingsopbouw en alle andere dingen die iedere enthousiaste hardloper zou willen en moeten weten.

Nadat alle lichamen weer tot rust waren gekomen van de ochtendtraining volgde een super leuke middagtraining. Trainer Remco had zich ook bij de groep gevoegd en hij had als een volleerd ‘bosjesman’ een bosloop uitgezet die er niet om loog: een intervaltraining waarbij we over twee verschillende bospaden mochten ‘raggen’, en bijkomen op een zandpad.

De vermoeidheid verdween na een verfrissende douche, een heerlijke pastamaaltijd, en massages van ‘ons eigen olievrouwtje’ als sneeuw voor de zon. De avond kon al snel weer los. Lekker kletsen. En opnieuw was het game on voor de liefhebbers. Daarvoor werd zelfs de ontspanningsruimte van de buren ‘geconfisqueerd’ door een stel tafelvoetbalhooligans. Hoewel hooligans? De voetbaltafel zag er zonder de oude paaseitjes, pingpongballetjes en ijscoupversierselen na afloop beter uit dan toen we begonnen. Het fanatiek verbeten gezicht van één van de dames hooligans zal ik niet snel vergeten. Als zij zo hardloopt als ze tafelvoetbalt moet Siffan Hassan toch gaan oppassen.

Na een goede nachtrust voor het broodnodige herstel werd het ontbijt weer echt de moeite waard gemaakt door onze eigen ‘chef koffie en ei’. ‘Miss extra kilometers voor Rotterdam’ ging direct na het ontbijt als een heus Duracel konijn alvast op pad voor een rondje. Trainer Peter schoof aan voor de koffie en verrijkte onze hardloopkennis met nog met een aantal van zijn ‘loopgeheimen’.

Na de koffie was het tijd om op pad te gaan voor de laatste training: een duurloop van 10 km. Nou ja… volgens de meetlat van Peter dan. In werkelijkheid werden het 12 prachtige kilometers door het landschap rond Roden. Mooi om te vermelden vind ik dat iedereen het hele weekend op zijn of haar eigen niveau of tempo heeft kunnen trainen. Prachtig vond ik dat ook leden die normaal niet verder dan 6 à 7 km lopen, geïnspireerd door het weekend de volle 12km hebben meegedraaid. Chapeau!

Na wat opfrissen en een lunch met restjes van het weekend ging iedereen vermoeid maar voldaan naar huis. En bij mij thuis zag de bank er echt heel aantrekkelijk uit.

Bij deze wil ik in willekeurige volgorde Maaike, Daniëlle, Christa, Jorijn, Rob, Cor, Jaap, Gert-jan, Femke en Tanny bedanken voor de leuke eerste echte kennismaking met Astreanen. In het bijzonder natuurlijk ook Gerhard, Remco en Peter bedankt voor de inspirerende trainingen. En last but not least Karin en Marieke bedankt voor de geweldige organisatie!

Inmiddels zijn we een viertal weken verder en heb ik antwoord op mijn nog openstaande vraag gekregen. En het is: Ja, een trainingsweekend helpt echt! Tijdens de Astrearun heb ik in de eerst run van het seizoen meteen mijn pr op de 10km kunnen aanscherpen.

Zijn er nog meer argumenten nodig om ten eerste de volgende keer allemaal mee te gaan op trainingsweekend en ten tweede te pleiten voor een jaarlijks in plaats van tweejaarlijks weekend? Ik dacht het niet. We willen toch ook volgend jaar allemaal fit beginnen aan het nieuwe seizoen? Marieke, Karin… please!

Peter van Dam